- CONNUBIA
- CONNUBIAapud Romanos, tribus modis friebant: Usu, Cenfarreatione, et Coemptione, de quo supra. Usu fieri matrimonium dicebatur, cum Tutoribus auctoribus mulier in matrimonium conveniebat et cum viro ita consuescebat, ut cum iusto marito, adeo ut si usus ille intra anuum non interrumperetur, pro usucapta iam haberetur. Usum vero trinoctii absentia interrumpebat, ut patet ex lege XII. Tabb. quae annui huius usus interrumpendi interpellandique gratiâ, trinoctiô perfectô a viro uxorem abnoctare iabebat. Hanc legitimt connubii rationem antiquissimam fuisse et a raptu Sabinarum initium sumpsisse, arbitratur Iac. Raevardus I. C. qui raptus quia feliciter Romulo successerat, ideo institutum ab codem Rege fuisse ait, ut simulatô quôdam raptu omnis legitimi Connubii ritus perageretur. Unde Festus: Rapi Simulatur virgo, inquit, ex gremio matris, aut si ea non est, ex proxima necessitudine, cum ad virum trahitur, quod feliciter eares Romulo cessit. De Confarreatione dictum satis. Coemiione quî initum fuerit coniugium, docet Varro: Veteri Romanorum lege, inquiens, mulieres tres ad virum asses ferre solebant, atque unum quidem quem in manu tenebant, tamquam emendi causa marito dare; alium quem in pede habebant, in foro Larium familiarum posuêre; tertium in sacciperto cum condidissent, compito vicinali solebant resignare. Verum alii tradunt, virum uxori et uxorem viro, adhibitis testibus et libripende, unum nummunt mutuo tradidisse, Boethius in Top cis in coemptione a viro et muhere mutuas interrogationes fieri solitas, refert, an Mater-familiâs vel Pater/familiâs esfe cuperet, affirmantibus masrimonium fuisse inirum. Tunc enim mulier in viri manum conveniebat, et vocabantur hae nuptiae per Coemptionem, et erat mulier Materfamiliâs vito locô filiae, vide paulo altter hac de re disserentem Servium supra, in voce Confarreatio: et plura de insigni hac materia, apud Barn. Brissonium, l. de ritu nuptiarum, Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 5. c. 37. etc. ut et infra in voce Nuptiae.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.